Nog zo gek niet!

Bij hun eerste bezoek aan het stadsbestuur hadden ze bot gevangen. Bewoners van sloppenwijken spelen nu eenmaal niet mee bij verkiezingen. Maar waar en hoe zouden deze vrouwen uit de favela’s van Medellin sterke medestanders kunnen vinden? Ze bedachten een strategie, en gingen toen aan de slag. Tientallen jonge moeders trokken met hun baby naar het stadscentrum en stelden zich op in de buurt van het marktplein. In het midden daarvan stond een grote fontein. Een eerste reeks van tien mama’s ging er naartoe. Ze begonnen hun baby’s te wassen in de plassen rond de fontein. Voorbijgangers fronsten hun wenkbrauwen. “Wat voor gek gedoe is dit?” Maar ze hadden hun antwoord klaar: “Dit is onze realiteit van elke dag. Proper water kennen we niet in onze sloppenwijk.” Hun zin was nog niet af, of daar verscheen de politie en joeg de ordeverstoorders weg.

Geen nood. De volgende tien mama’s kwamen er aan. Het spel herhaalde zich. Het tumult hield méér voorbijgangers in de ban. Enkele rijkere dames raakten gefascineerd. Op een bepaald moment besloten enkelen van hen om ze te steunen. Om met een delegatie uit de favela’s mee te gaan naar het stadsbestuur en het probleem daar aan te kaarten.

Zo ging de wagen aan het rollen. En toen de vrouwen uit de sloppenwijk suggereerden dat hun werkloze echtgenoten bij de graafwerken wel voor aanvullende mankracht zouden zorgen, kwam de deal vlug tot stand. Enkele maanden later was er drink- baar water in de sloppenwijk!

Naar een verhaal van Hildegard Mayr in “Visie en metho- den van de actieve geweldloosheid”, Pax Christi Vlaanderen, 2001. Hildegard begeleidde samen met haar man Jean Goss het denkproces rond deze actie, die zich in 1975 afspeelde in Medellin, Colombia.