Verheerlijk nooit een oorlog.

Käthe Kollwitz zou voor haar zoon een gedenkteken

oprichten. Als 18-jarige had Peter bij het uitbreken

van de Groote Oorlog zijn vakantie in Noorwegen

onderbroken om zich aan te sluiten bij het

Duitse leger. Enkele maanden later sneuvelt hij: hij

had zich helemaal gegeven, “als een reine vlam die

naar de hemel stijgt”. Het besluit van zijn moeder

stond vast, en met die woorden genoteerd in haar

dagboek op 1 december 1914.

Zes weken na Peters dood.

Achttien jaar later is het beeld klaar, maar anders

dan gepland op die eerste december van ’14.

Het werd het “Treurend ouderpaar”.

Ouders, geknield

en schuldbewust, vragen vergeving om de oorlog

waarin ze hun kinderen hebben meegesleurd.

Een vader, een verbeten trek om de mond,

de armen stoer over elkaar,

probeert zich sterk te houden.

Een moeder, gebogen en gebroken.

Käthe Kollwitz, de eens zo trotse moeder, laat een

andere, een nieuwe boodschap achter.

In naam van

alle ouders, waar ook ter wereld,

en van al hun kinderen:

Verheerlijk nooit een oorlog.

Bron: Raf Seys, Käthe Kollwitz in Vlaanderen, 1964